Dzień 25 października 1940 roku przyniósł jedne z najcięższych walk powietrznych nad południową Anglią od wielu dni. Niebo nad hrabstwem Kent, Londynem i Sussex wrzało od huku silników – Luftwaffe rzuciła do akcji tysiące samolotów, powtarzając naloty w kilku falach przez cały dzień.

Pierwsze ataki ruszyły krótko po 9:00. Niemieckie Messerschmitty z JG 26 i JG 51 nadleciały od Dungeness i Hastings, kierując się na Biggin Hill i południowy Londyn. W powietrze wzbiły się Spitfire’y 41. i 66. dywizjonu RAF, które przechwyciły wroga – w dramatycznych starciach doszło do wielu zestrzeleń po obu stronach.

Około południa nad kanałem La Manche pojawiła się druga fala nalotów, licząca blisko 100 samolotów. Do obrony nieba ruszyły m.in. Hurricane’y 302. Dywizjonu Myśliwskiego „Poznańskiego” – Polacy walczyli ramię w ramię z Brytyjczykami i Czechami, odpierając niemieckie formacje JG 77. Walki nad hrabstwem Kent były zacięte i chaotyczne; wielu pilotów musiało się katapultować, część maszyn spłonęła w powietrzu.

Trzecia i czwarta fala przyniosły naloty na Londyn – bomby spadły na Westminster, niszcząc m.in. Departament Marszałków Lotnictwa i tramwaje na Blackfriars Road. W odpowiedzi RAF wciąż podrywał kolejne dywizjony, by zatrzymać nieprzerwany napór Luftwaffe. W powietrzu toczyły się dramatyczne pojedynki – porucznik Tom Sherrington i ppor. „Pancho” Villa zestrzelili dwa Bf 109, ale ich koledzy ginęli lub byli ranni.

Wieczorem nad Szkocją Heinkle z KG 26 zaatakowały bazę RAF Montrose, a nocą niemieckie bombowce przeniosły wojnę w głąb kraju – Birmingham, Liverpool, Cardiff i Londyn stały w ogniu.

Bilans dnia był tragiczny: RAF stracił 14 samolotów i 6 pilotów, Luftwaffe – 24 maszyny zniszczone i 28 uszkodzonych. Wśród tych, którzy wracali po walce – często z przestrzelonymi skrzydłami i brakiem paliwa – byli także polscy lotnicy, którzy po raz kolejny udowodnili, że nad Anglią bronią nie tylko brytyjskiego nieba, lecz także honoru wolnej Polski.